Geen enkel cosmetisch product mag overal in de EU op dieren worden getest. Het verbod op dierproeven voor cosmetische producten in de EU is in september 2004 van kracht geworden. Sindsdien is het in Europa illegaal om cosmetische producten op dieren te testen.

Om die reden mogen in de EU geen ingrediënten die in cosmetica worden gebruikt, om die reden worden getest.

Het verbod op dierproeven van cosmetische ingrediënten in de EU is in maart 2009 in werking getreden. Sindsdien is het in Europa illegaal om cosmetische ingrediënten voor dat doel op dieren te testen. Veel cosmetische ingrediënten worden echter ook gebruikt door andere industrieën, waarvan sommige nog steeds dierproeven vereisen. Daarom bevatten de meeste, zo niet alle cosmetica een of meer ingrediënten die ooit door iemand op dieren zijn getest.

Geen enkel cosmetisch product dat waar ook ter wereld op dieren is getest om te voldoen aan de Europese cosmeticawetgeving, mag in Europa worden verkocht.

Sommige landen vereisen echter nog steeds dierproeven voor cosmetica volgens hun eigen wetgeving. Dergelijke producten mogen nog wel in Europa verkocht worden. Bedrijven, individueel en via Cosmetics Europe, samen met de Europese Commissie, werken samen met die landen om uit te leggen waarom dierproeven van dergelijke producten niet nodig zijn om de veiligheid te garanderen.

‘Microplastic’ verwijst naar de kleine stukjes plastic van allerlei aard die in het mariene milieu aanwezig zijn. Dit microplastic is afkomstig van verschillende bronnen, voornamelijk door de afbraak van grotere plastics, en deze microplastics zijn niet als ‘secundaire microplastics’. ‘Primaire microplastics’ zijn die welke direct als kleine deeltjes in het milieu terechtkomen.

Plastic microbeats, die vroeger in sommige cosmetische producten werden gebruikt, vormden een zeer kleine fractie van de bredere klasse van ‘microplastics’. Plastic microbolletjes waren aanwezig in sommige afspoelbare cosmetica vanwege hun reinigende en exfoliërende eigenschappen, maar deze zijn vrijwillig uitgefaseerd in heel Europa en zijn nu ook verboden in verschillende landen, waaronder de EU.

Er is geen standaard wereldwijd geaccepteerde definitie van plastic of microplastic, wat het voor landen wel een uitdaging maakt om wetten te implementeren die op elkaar zijn afgestemd, en ook voor wetenschappers bij het vergelijken van onderzoeksgegevens om onze wetenschappelijke kennis over microplastics op te bouwen.

Microplastics zijn ofwel ‘primair’ of ‘secundair’. Primaire microplastics zijn gemaakt om klein te zijn vanwege hun specifieke gebruik, maar soms gaan ze onbedoeld verloren aan het milieu. Secundaire microplastics worden gevormd door de afbraak van grotere plastics in het milieu. De volgende afbeelding, van het United Nations Environment Programme (UNEP), toont voorbeelden van waar microplastics vandaan komen.

IUCN primaire microplastics in de oceaan 2017

Plastic microbeads zijn alle opzettelijk toegevoegde, in water onoplosbare, vaste plastic deeltjes (van 5 mm of minder). Ze werden gebruikt om te exfoliëren of te reinigen in afspoelbare producten voor persoonlijke verzorging, en ze zijn in heel Europa vrijwillig uitgefaseerd.

In sommige cosmetische en persoonlijke verzorgingsproducten werden plastic microbolletjes gebruikt om de huid te helpen reinigen door afschilfering en om vlekken en tandplak te verwijderen. Afschilfering verwijdert vuil en helpt de poriën te ontstoppen. Dode huidcellen worden losgemaakt en verwijderd om een ​​oppervlaktelaag achter te laten die bestaat uit verse, jongere cellen. Hierdoor voelt de huid zacht, glad en helderder aan.

De kleine plastic kralen werden oorspronkelijk geselecteerd voor gebruik als exfoliërende of tand reinigende middelen omdat ze schoon en veilig zijn, kunnen worden geproduceerd om een ​​uniforme grootte te hebben en geen scherpe randen hebben die de huid kunnen krassen.

Het is mogelijk om te zien of een product microbeads bevat, omdat deze een korrelig uiterlijk en textuur aan het product geven. Het is niet per se mogelijk om te bepalen of de microbeads van plastic of natuurlijk materiaal zijn gemaakt door alleen maar naar het product te kijken of te voelen. Bedrijven die vroeger plastic microbeads gebruikten, hebben deze vervangen door alternatieven, waaronder bijenwas, rijstzemelen-was, jojoba-was, zetmeel afgeleid van maïs, tapioca en carnauba, zeewier, silica en klei.

Het feit dat er geen standaard wereldwijd aanvaarde definitie van plastic of microplastic is, betekent dat hetzelfde ingrediënt volgens de ene wet als microplastic kan worden beschouwd, maar niet volgens een andere wet. Uiteindelijk gaat het erom of dit ingrediënt een impact heeft op het milieu.

De definitie van microplastic die is voorgesteld door het Europees Agentschap voor chemische stoffen (ECHA) voor zijn REACH-beperking op microplastics definieert een microplastic als elk vast synthetisch polymeer. Deze definitie is zeer ruim en omvat veel stoffen, zoals polymeren met essentiële toepassingen in cosmetische en persoonlijke verzorgingsproducten, die niet in verband worden gebracht met het probleem van plasticvervuiling. Van deze ingrediënten is niet vastgesteld dat ze een risico vormen voor de gezondheid of het milieu.

De beperking heeft tot doel het vrijkomen van vaste polymeren in het milieu te voorkomen. ECHA heeft geschat dat cosmetische producten die niet worden gebruikt, 2% bijdragen aan de totale uitstoot die de beperking wil stoppen:

In de context van de totale hoeveelheid ‘plastic’ afval schat ECHA dat cosmetische producten die niet aan het product zitten 0,004% bijdragen. Dit is gelijk aan vier stoelen van de volledige capaciteit van het Wembley Stadium.

Desondanks zal de REACH-beperking betekenen dat cosmetische producten in veel verschillende categorieën, van zonnebrandcrème tot mascara tot tandpasta en douchegel, opnieuw moeten worden ontworpen. Aangezien er in 85% van de gevallen geen alternatieve ingrediënten beschikbaar zijn, zullen we waarschijnlijk een verschil merken in de manier waarop onze cosmetica eruitziet, aanvoelt en werkt, of zelfs dat sommige niet langer beschikbaar zijn.

Een polymeer is een stof die bestaat uit een zich herhalende reeks van een of meer soorten eenheden, of monomeren, die aan elkaar zijn gebonden om een ​​kettingachtige structuur te vormen.

Polymeren die uit één type monomeereenheid bestaan, worden homopolymeren genoemd, b.v. A-A-A-… en polymeren die uit meer dan één type monomeereenheid bestaan, worden co-polymeren genoemd, b.v. A-B-A-B-….

Polymeren kunnen verschillende eigenschappen hebben, afhankelijk van het type monomeereenheid, het aantal monomeren in het polymeer, hoe de monomeren in elkaar passen en of de monomeren extra chemische groepen hebben. Ze kunnen elastisch, duurzaam, flexibel, hard, zacht, vast of vloeibaar zijn.

Polymeren zijn essentieel voor ons voortbestaan; DNA, zetmeel en eiwit worden bijvoorbeeld allemaal in het menselijk lichaam aangetroffen.

In de natuur komen polymeren voor, zoals paddenstoelen en schaaldieren.

Er is een enorme verscheidenheid aan door de mens gemaakte polymeren; van huishoudfolie tot tandheelkundige harsen om tanden te fixeren, tot nieuwe lichtgewicht vliegtuigonderdelen die vliegtuigen lichter en energiezuiniger maken.

Een kunststof is een soort polymeer. Kunststoffen worden gedefinieerd als synthetische, in water onoplosbare polymeren die herhaaldelijk worden gevormd, geëxtrudeerd of fysiek gemanipuleerd tot verschillende vaste vormen die hun gedefinieerde vormen behouden in hun beoogde toepassingen tijdens hun gebruik en verwijdering.

Zoals blijkt uit de bovenstaande voorbeelden, is een kunststof een soort polymeer, maar niet alle polymeren zijn van kunststof.

In wezen zijn kunststoffen door de mens gemaakte materialen die zijn gemaakt van een breed scala aan organische polymeren die in een specifieke vorm kunnen worden gegoten terwijl ze zacht zijn, en bruin worden in een stijve of enigszins elastische vorm. De eigenschappen van een kunststof kunnen worden beïnvloed door het aantal afzonderlijke eenheden in de polymeerstructuur (niet als monomeren) en hoe ze in elkaar passen

Vanwege de reeks eigenschappen die een polymeer aan een product kan geven, worden polymeren op grote schaal gebruikt in cosmetische producten. Het is aan de naam van een polymeer op de ingrediëntenlijst niet op te maken of het natuurlijk, synthetisch, vloeibaar, vast, zacht of hard is. Twee verschillende cosmetische producten kunnen bijvoorbeeld dezelfde ingrediëntnaam (INCI) op elk productetiket hebben, maar in het ene product is het ingrediënt een vloeistof en in het andere product is het een zachte was. Het woord ‘poly’ in een ingrediëntenlijst betekent niet dat het ingrediënt een plastic is. Net zoals ze essentieel zijn in veel andere delen van het leven, spelen polymeren een essentiële rol in de meeste cosmetische producten.

Zonder polymeren zouden we niet het gladde, duurzame oppervlak van nagellak hebben. Polymeren worden gebruikt om de efficiëntie van Uv-filters in zonnebrandcrème te verbeteren. Ze helpen het product ook over de huid te verspreiden en maken het waterbestendig. Zonder polymeren zou make-up zoals foundation en mascara zwaar en vettig aanvoelen. De dekking zou fragmentarisch zijn en zou snel slijten. Polymeren hechten zich vast aan beschadigde delen van de haarvezel en helpen deze te herstellen. Het haar ziet er glanzend uit en voelt glad en geconditioneerd aan. Het is gemakkelijk te zien aan het gebruik en het voelen van de textuur van deze producten dat de polymeren die ze bevatten geen vast plastic zijn.

Een bekend voorbeeld van een kunststof is polyethyleen. Polyethyleen wordt gebruikt in producten variërend van kogelwerende vesten en kunstgewrichten voor knie- en heupprothesen tot melkkannen, verpakkingsfolie en noppenfolie.

Massief plastic microbeads werden vaak gemaakt van polyethyleen. Er zijn echter veel andere cosmetische ingrediënten met namen die verband houden met ‘polyethyleen’ en die geen massief microplastic zijn. Veel van dergelijke ingrediënten zijn in feite aanwezig als vloeistoffen om ervoor te zorgen dat producten soepel en gelijkmatig over de huid worden verdeeld. Het feit dat een cosmetisch product het woord ‘polyethyleen’ in de ingrediëntenlijst op de verpakking bevat, betekent niet dat het product microbolletjes van plastic bevat die verband houden met het milieu.

Polyethyleenglycol wordt bijvoorbeeld gemaakt van het monomeer ethyleenglycol en is meestal een vloeibare of een zachte, wasachtige substantie. De eigenschappen van polyethyleenglycol variëren afhankelijk van hoe de stof precies is gemaakt, wat resulteert in een breed scala aan mogelijke functies. Ingrediënten op basis van polyethyleenglycol worden gebruikt in een verscheidenheid aan producten, van farmaceutica tot cosmetica en voedsel. In cosmetische producten variëren hun functies van oppervlakteactieve stoffen tot verzachtende middelen in veel verschillende producttypes, waaronder huidcrèmes, oogschaduw, foundations, deodorants en haarconditioners. Als een ingrediënt op basis van polyethyleenglycol wordt gebruikt in een cosmetisch product, zal het woord ‘polyethyleen’ te zien zijn in de ingrediëntenlijst op de verpakking. Het is echter belangrijk om te benadrukken dat dit niet betekent dat het product plastic microbeads bevat.

Glitter wordt vaak gebruikt voor visuele effecten in cosmetische producten. Dergelijke glittereffecten worden op een aantal manieren bereikt. Sommige glitter wordt gemaakt door kleuren te fixeren tussen dunne lagen plastic. Deze glitters zouden worden geclassificeerd als een plastic. Als dit soort glitters worden gebruikt in uitspoelbare cosmetische producten, vallen ze onder het EU-verbod op plastic microbeads.

Niet alle stoffen die voor een glittereffect zorgen, zijn echter op basis van plastic. Sommige glinsterende effecten worden geleverd door gekleurd mica, een natuurlijk gewonnen mineraal. Andere glitters zijn mineralen op basis van silica (een bestanddeel van zand) gemengd of gecoat met kleuren.